Una letra per Joan-Peire
Eliane Tourtet Ais 2006 Fòto Aquò d’Aqui
40 ans d’engatjament per la lenga d’Oc, 30 ans de television, 20 ans de radio : Siás estat, Joan-Peire, de totei les combats per l’occitan d’aquesta man de Ròse.
Eres tombat pichòt dins l’ola de la lenga, a Miramas onte viviá la familha coma au Molinet, pròchi lo Còl dau Turini, d’onte sortián.
Tota Provença a encar ta votz en testa : sus Radio Vauclusa, chasca dimenja, fasiás parlar lo monde dau país, tre 1981 a la naissença de la radio.
Totes a egalitat : paisans, elegits, obriers, vinhairons, artistas.
Siás coma aquò, Joan-Peire : fau balhar la paraula a n-aqueles que l’an pas totjorn – çò qu’incuei apelan « les vrais gens ».
Es totjorn çò que fagueres a la television, a FR3 piei França 3.
« A Cor dubert », « Midi Méditerranée, « Mistral Gagnant » fins a ton darrier « Vaqui » en junh de 2013 davans de te retirar.
Coma aquò siás vengut una figura de la tele regionala en françés e en occitan, tu que trantalhavas totjorn entre « sol y sombra », totjorn un pauc dins la lutz, un pauc d’escondons.
Se pòt pas far lo compte : tan d’entrevistas, tan de gents, de memeis e de pepeis de la lenga rufa, de joines apreneires, d’artistas venguts chantar especialament per Vaqui.
Son tan de locutors occitanofòns sens lo saupre que son estats ansín confortats dins la dignitat de sa lenga.
Fòto : Liza
Avinhon, Marsilha, Briançon mai pereu Tieric, Crevos, Fraisse, tan de vilas e de vilatges que l’i siás passat.
Les tecnicians nos disián « sabiam pas qu’existavan ». Vesián totjorn debarcar la tele coma un miracle.
Te demandaviam : « Me fau anar dins aqueste país perdut, l’i coneisses quauqu’un ? ».
Rares les còps que sabiás pas que nos dire.
Un temps ensenhaire, un torn dau monde, una familheta, de libres encar d’estampar, lo temps passèt e lo vegueriam pas passar.
Nòstre colega Andriu Abbe disiá sovent : « Crese qu’avem fach una bela emission ».
As menat, Joan-Peire, un beu pretz-fach.
Coma ditz Massilia : Maximum de respect.
Eliane Tourtet Vaqui
