Divendres passat, l’òrra nòva : Joan-Pèire Belmon nos a quitats...Subte per ieu estant que l’aviaí quitat en plena forma, preste per manjar sa retirada a belses caissals e enfin, enfin, aver lo temps. El qu’èra tostemps a córrer, a pensar quicòm, a paupar lo monde ambe curiositat e sensibilitat.
Fòto CEPD’OC
Partajavem un mestièr, una cadena de ràdio e de television, de passions per d’espòrts, lo vin, la descobèrta e lo partatge.
Un òme simple e pr’aquò tant ric. La votz embelinaire e carnuda, l’agach que pòrta luènh e l’esperit totjorn alèrte. Joan-Pèire sabiá un fum de causas, un potz de sciéncia, barutlaire de contunh per la lenga e la cultura nòstras. La bestièsa lo fasiá enrabiar e fugir.
Escriviá, fasiá de ràdio, de television, d’intervencions sus son país, sul vin, sul rugbí. Aviá realisat un fum de filmes, d’unes ambe son grand amic -caminaire el tanben- Roland Pécout.
Fòto : Paja Facebook de Liza
Dempuèi sa retirada, s’èra mainat del CEPD’OC ont contunhava un pauc son mestièr, sas passions. Maria-Joana Verny escriu que…
« Joan Pèire amb lo qual avi’an escambiat i a 3 setmanas, alara qu’èra espitalizat e que projectava una jornada a Ais, fin de genièr, « Lou Roumavagi dei troubaire : 1853-2016″. N’avia bastida tota l’arquitectura : lenga e media, lenga e ensenhament, lenga parlada/lenga escricha. Li mandèri còp-sec mon accòrd per participar. Vos doni un tròç de sa responsa. Virat de cap al futur, qu’èra, Joan Pèire, en tota luciditat.
Joan Pèire, lo polit projècte qu’avias montat e que poguères pas menar fins al cap, m’agradaria que se faguèsse, me memòria de tu… »
Pensi a Hélène sa femna, son dròlle Hugo que n’èra tant fièr, seriá pas que per çò que fa de rugbí…
Pensi a tu Joan-Pèire. Ton amistat m’a fat créisser e ton sovenir montarà naut. Adieu Joan-Pèire !
Lo Benaset
