Per se cambiar un pauc de las manifestacions passadas o a venir, per far quicòm que seriá pas un festenal de mai, per de que pas una bona chancada ! En cèrca d’un sicut per l’estiu, aquesta idèia començava de m’agradar. Mas per per un roèrgàs, las chancas e autra chancada son un pauc de chinés. Mas l’afar me sembla bon. Aprèp la caravana occitana de Joanda, Occitània a pè dels Occitans d’Itàlia, per de que pas una Chancada, « una passejada capvath Gasconha a chancas ».
Chancaires en pausa Fòto : Lo Benaset
Primièr jorn, cap a Baiona, plaça dels Gascons (amai se sembla n’i ajure pas gaire en temps normal…), m’en vau al rescontre de la familha Dufau de Sent Pèr (de Lèren). I a Caro que n’a ajut l’idèia, sonses fraires Denis e Mateu, e lo pair lo Miqueu. Una familha plan « ahuecada », amistosa, e que bolèga plan ambe l’associacion Los Chancaires per mantunas manifestacions. Aquí un pargue per los que vòlon se fa las mans e las cambas sus de chancas. Me sembla que son los piètres que s’en tiran lo melhor, coma la Paulina, 7 ans e 2 dos de chancas… I a monde que son venguts per descobrir : un parisenc d’origina africana, un ch’ti, de toristas… A 5 oras del ser, lo Miqueu Dufau baila l’estufle : cal tot recaptar per anar cap a las arenas. E aquí que lo ven se lèva e que la pluèja se convida. L’arribada sul terren dels taures es pas sanguinosa mas ventolada. talament plan que lo concèrt de Xarnege se farà pas…e per la corrida, es pas ganhat ! M’enfin, soi pas aicí per aquò, qu’ai pas jamai vist una corsa de taures de ma vida ! 9 oras, rotlament de tamborn, lo « Salut Baiona » s’envòla, los chancaires son sus la sabla de las arenas e fan lo torn, aplaudits per una fola puslèu familhala, çò que m’estona un pauc amai siaguèssa una corrida portuguesa que se fa donc sens tuar la bèstia. Cò qu’es un pauc ipocrit estant que va anar al masèl dins las oras venentas… M’enfin, cal reconeisser que de Gascons un pauc perdut sus un terren bascoat e mai que mai espanhòl, l’afar èra un pauc gausat mas esmovent. Defòra, aquò tomba e los chancaires traucan la nuèit e la pluèja a l’espaci Baroja d’Anglet ont se pòt copar la crosta e per d’unes, passar la nuèit. Lo Salut Baiona tòrna clantir per enfuòcar la nuèit.
Maurici gaireben 300km dins las cambas Fòto : lo Benaset
L’endeman, lo temps se lèva pas. En esperant, Maurici m’explica la bicicleta chancada, l’òbra d’una amiga de Caro fargada especialament per aquesta chancada. Un utis que te permet d’èsser a pus prèp a la meteissa nautor que los chancaires. Me disi que los Gascons son un pauc falord e qu’aquò me conven plan ! Mas l’afar es seriós. La chancada permet de far la vistalha a las associacions occitanas e de s’empeutar sus de fèstas talas coma la feria de Baiona o encara la bòta (coma disèm en Roèrgue) d’Urt, un vilatge que vòl pas se far plegar pel bascoat. Amai lo temps poirit, lo moral sembla bon e la còla de Viure al País s’en tòrna sus Tolosa. Tornarem per lo darrièr estanc, a Marmanda.
A Marmanda, la meteo s’es pas melhorada. Comenci de me dire que lor avèm portada la guinha estant qu’an ajut de sorelh de per abans! La Caro es pas aquí qu’a passada sa serada a cantar ambe Cocanha. Lo Miquèu me dís qu’a mancat un parelh de jorns. Son pas que 3 a ajure fat tot lo camin : gaireben 300 kilomètres de Baiona cap a Marmanda. Es pas una performencia que se vòl esportiva, mas quand mème. Zo cal far ! Soi estabosit tanben pel nombre de personas que los interpèlan, los arrestan, per s’assabentar, contar quicòm. La chanca e los chancaires son partajaires, solide.
Long del canal. Fòto : Lo Benaset
Arribèm cap al canal de Riquet. E n’i a que se demandan se passaran jo los ponts…O se l’aiga es pas tròp nauta…Per nautres, serà lo parat de far d’imatges rete polits, en passant de las ramadas a de traucadas ensolhadas. Enfin son un bon detzenat a se poder ajocar sul panèu Marmanda per una fòto sovenir.
Cap a Marmanda ambe VAP.
Lor demòra pas qu’un centenat de mètres cap a la comuna ont l’ATP Marmanda lor a arganizat una brava serada. Una crana reussida, amai la lassièra que fa se demandar se lo coratge serà tostemps aquí l’an que ven. La chancada demanda plan de temps, una attencion de cada moment, mas la resulta ne val la pena. Se dís que l’an que ven, l’etapa de fin se podriá far a Sent Pèr. Una arribada al país per la familha Dufau. Osca!
Un Benaset enchancadat
A l’an que ven. Fòto : lo Benaset
