Companhiá referéncia de teatre en òc, La Rampe es a l’arrèst coma tot lo mond. Ives Durand, comedian, nos detalha las dificultats que s’anóncian.
Ives Durand, au primièr plan, e Gièli Buonomo.
La crisi sanitària fai un chaple per la cultura, de qu’es la situacion de La Rampe ?
Lo teatre patís en general e lo teatre occitan encara mai. Dempuèi març fins a la fin de l’an, avèm un bon paquet d’anullacions, sustot perdèm fòrça programacion dins las escòlas. E sabèm pas çò qu’aurem l’an que ven. Sèm dins l’expectativa. Las collectivitats an autra causa de faire. E ja abans, la situacion èra marrida, puèique las dotacions e programacions demesisson de’n pertot. Aviam fòrça associacions que nos programavan, mas lo mond associatiu es en granda dificultat dempuèi d’annadas, en rason de decisions de govèrn e tanben d’un cambiament de societat, d’una baissa del militantisme. La Rampe pòt pas veire venir longtemps, avèm pas l’esquina pron fòrta per téner mai d’un an. I a de personal de pagar, aqueles que vendon los espectacles, que fan la promocion… E de cargas totjorn de reglar. Ensajam de cercar de solucions.
Quinas serián aquelas solucions ?
Per poder contunhar nos cal nos adaptar. Lo collèga Gièli Buonomo aguèt l’idèia pels escolars de far de causas pichonetas, de teatre en fons de classa, per un public mens larg que de costuma. Mas lo teatre es un art viu, amb de personas presentas davant lo mond. Las anóncias del president de la Republica son foscas, èran mai a destinacion del cinemà, de l’audiovisual. Vòl d’intervencions dins las escòlas mas cossí far per respectar las règlas, la distanciacion ? E puèi pel teatre occitan, de tot biais, l’accès al public es malaisit : i a una mena d’ostracisme del mond de la cultura en general. Sèm pas programats dins las scènas nacionalas, la DRAC fa pas son trabalh d’ajuda, nos devèm petaçar solets. Caldriá, coma per la musica a la radio, una discriminacion positiva, mas van al contrari. D’unas vilas nos programan mas es anecdotic. La Rampe lancèt l’idèia d’un Teatre Interregional Occitan, que deu èsser un otís per parlar d’egal a egal amb las autras institucions. Coma l’es lo CIRD’OC per la cultura occitana. A l’Estivada joguèrem un espectacle sul roman de Flamenca e lo CIRD’OC nos permetèt de far venir l’original del tèxt. O poguèt far perqu’es al nivèl dels autres interlocutors, musèus o archius. Nautres dins lo teatre, sèm totjorn la darrièra ròda de la carreta.
Per vos intermitents, se pausa tanben la question de vòstre estatut e de vòstres revenguts.
Lo problèma se pausarà dins qualques temps. Per ara amb los Assedic avèm una mena de salari, mas òc dins los meses de venir serà fòrça complicat. Podèm pas presentar de creacion. En març deviam mostrar un novèl conte, « Lo rei de las agraulas », se faguèt pas. Una virada s’anullèt tanben per un autre espectacle. I a d’artistas que podràn benlèu pas contunhar. E de companhiás tanben : i a pas rès que dintra. Ges de recèpta, de subvencions etc. Al delai del personal o dels intermitents, es tot un sistèma qu’es en dangièr. Es una batèsta per viure e contunharèm de demandar l’ajuda de las collectivitats e de las institucions ; la cultura aparten a tot lo mond, lor cal ajudar.
Trabalhatz sus de novetats ?
Soscam a de novèlas solucions e doncas a de creacions. Mas es pas aisit perque nos podèm pas rescontrar. Fasèm de visioconferéncias, avançam, mas a un moment nos cal metre las causas en plaça sus un platèu per vèire se fonccionan.
