Calarai son nom mas se sona Gèli. Benlèu que l’avètz crosat dins un parçan d’Arièja, del costat de Pàmias, a París o a l’estrangièr. Gèli es un òme sensible que respira la simplicitat, susa la generositat, aspira a la belesa. Dins qualques jorns, va partir en Alsàcia per son novèl mestièr : fargaire de grèpias. Rescontre.
Nòstre Gèli es sortit de pas plan luènh de la glèisa del Carmèl de Pàmias. Familha tras que modèsta, cinc mainatges, un paire fustièr, maire cordurièra. Tot petit, son paire li fabrica una bòria en fusta per Nadal. Sa maire li crompa de personatges. Me diretz : « Un pauc coma tot lo monde a l’epòca! ». Benlèu, mas Gèli a gardat aquò al prigond de son còr, jos un brave cobèrton de son cap. El, aima la pintura e volriá far pintor. « Es pas un mestièr! », li respondèt son paire. Alèra partiguèt trabalhar, en aprendissatge coma pastissièr a 14 ans, puèi servicial a Tolosa. Anèt a París dins de grandas adreças de la restauracion. Mai d’un mestièr, un tòca-tot que capita de pertot. Viatja, tòrna al país, trabalha per Caritas, ramassa e petassa de vièlhas causas. Se deu arrestar per s’ocupar de sa maire. Al caumatge, lo cobèrton se capleva. Los sovenirs d’enfancia son de tornar, la lenga tanben. Es lo sol de la familha a l’ajure mantenguda mercés a sa grand que parlava pas un mot de francés. Vira un pauc e n’a son confle del « Made in » pas d’aicí, de canhadas que se cròmpan e se getan… Cèrca de personatges, de decòrs per far de grèpias que lo monde li demandan. Alèra se va lançar.
Un trabalh d’artista
Un còp de mai pas de mejans, mas d’idèias e de saupre-far. Sap pintrar, cóser, trabalhar lo cuèr, talhar de vestits… S’en va quèrre dins los mercats grandasses de causas getadas : cartons, caishòts, polistirèn, bastonets, fusta divèrsa… Dins son ostal amolona, petassa, pintra, descopa, met de plastre per solidificar… Tot es dins lo detalh, la tòca personala. Vòl totjorn melhorar las causas. La resulta es a l’encòp istorica e artistica : las 4 torres d’Antònia, las casbahs, l’ostal de Ponce-Pilate, un araire, un potz, de pan… A quitament capitat de far coma se l’aiga rajava ambe de silicòn pintrat ! E tot es a la bona escala, fidèl a l’epòca del Crist. E quand un curiós li far remarcar qu’a oblidat la pòrta e l’escalièr a una de las torres d’Antònia, la responsa es precisa : « N’i aviá pas an aquel moment ! Era una escala que caliá retirar ! ».
Un trabalh per viure?
Adujat per son nevot, lo Nicolau Desvenain mai acostumat a far l’artista ambe La Ròsa trobadoresca e lo grop ÒC qu’ambe son oncle, Gèli quita pas de trabalhar per èsser prèste a far los mercats. Sostengut per Pole Emploi e per una plantolièra d’entrepresas de Pàmias, es a montar son afar. Los retorns son bons, las resultas encoratjantas, las grèpias pas tròp caras (de 20 a gaireben 80 euròs). A la fin del més, se va logar un camion e embarcar tot aquò en Alsàcia. Una aventura novèla, coma un gafet alèra qu’es pas plan luènh de la retirada. Farà lo mercat de Fierentz (Haut-Rhin) per la Sant-Nicolau, puèi d’autres. Benlèu Soïssa, Alemanha.
E s’aquò marcha « del fuòc de Dieu », Gèli se farà un nom. Vos pòdi ara confessar que se sona Dedieu !
Lo Benaset
