La bovina es a l’arrèst ela tanben. Podrètz aicí vos entresenhar sul buòu de Camarga, abans d’anar veire una corsa, quora seran tornamai autorizadas.
Ges d’espòrt nimai d’espectacle, los clubs professionaus e amators que riscan la quincanèla, lo mond de la cultura en granda dificultat tanben. Lo coronavirus nos toca totes e presenta un perilh màger per las activitats exterioras o que recampan fòrça mond. A l’entorn de Ròse e de Vidorle, es lo mond de la bovina qu’es paralisat. Totas las corsas camarguencas son per ara anulladas, las arenas demòran barradas e las fèstas de vilatge son enebidas. Es una economia tota qu’es en dangièr, aquela daus manadiers, daus organisators emai daus rasetaires.
En esperant de poder tornamai assitir a las corsas, vos prepausam de n’aprene mai sul buòu de Camarga. Un animau emblematic de la region, ligat a de nombrosas legendas e essenciau per la vida economica e ecologica de l’iscla carmaguenca. Emilia Castagné es anada au mes de genièr se passejar dins las paluns per rescontrar manadiers e gardians que li permetèron d’aprochar la bèstia.
Per completar la descobèrta de Camarga au-delai dau buòu, vos podètz tanben cabussar dins l’òbra de Jóusè d’Arbaud, escrivan màger dau canton. De segur son òbra mai coneguda, « La Bèstio dóu Vacarés », es de metre entre totas las mans, mas per n’aprene fòrça sus la vida en Camarga a la debuta dau sègle XX, son recuèlh de novèlas « La Caraco » es tanben remirable. Conta dins tres istòrias tragicas, la vida comuna daus òmes e daus animaus. Una vida rufa dins un encastre tras que bèu.
E puòi vaquí una cançon dedicada a una figura dau país, la manadièra Fanfone Guillierme, « la granda dòna de Camarga ». Una femna que consacrèt sa vida a las tradicions de Camarga, sos animaus e que remportèt tanben dos còps lo « biòu d’or ». Moriguèt en 1989 a l’atge de 93 ans (dempuòi un recampament es organisat cada an en omenatge) e gaire de temps aprèp, lo cantaire Patric escriguèt aquela cançon, que trapèrem pas qu’en version de concert.
