Fasiá bel duèi sul rogièr de Camarés. Lo solelh que dardalha, de rajals de lutz sus las pradas a l’espèra de la prima. Un signe pel darrèr adiu a l’Ives, de calor al còr per l’atropèlament de monde venguts saludar lo pastre de las talveras, lo ciselaire de mots, l’embelinaire de la paraula. Totes aquí, monde paure e monde de la nauta, los coneguts e los sens-brut, cresents e non-cresents, Occitans o pas… Per quauqu’un que voliá pas d’omenatge, de patrocadas de legidas, de repapiadas, un amolonoment de lausenjas mai o mens sentidas, aquò deviá fa grand brut.
Dins la glèisa, la votz de Maria tras que digna, per aculhir e apasimar. Joan Larzac, abitat per la fòrça de la cresença per guidar lo tropèl e endralhar las voses d’aquel còr remirable d’òmes e de femnas tant d’aise per far resondir lo francés coma per magnificar la beutat del Salve Regina d’Estanh que cantavan los òmes dels masucs.
Ives, mai d’un còp m’a semblat d’ausir la teuna votz, la que m’enfachinèt lo primièr còp que me tombèt dessus sens jamai me daissar. Aquela escritura del ventre, aquel biais de talhar los mots, ambe la precision d’un cirurgian que va incisar dins lo viu, al prigond del còs. Un òme sens concession quand aquò lo cacha, d’una granda generositat quand la fisença se ganha. Amb un sorire enmostachat que travèrsa lo morre e fa lusir los uèlhs coma los d’un dròlle.
Mai d’un còp la glèisa de Camarés s’es illuminada, estelada, enliuçada d’esperits luquejaires. La teuna lenga, l’a que m’as facha aimar, la nòstra, a resondit jos las arcas. Aquel Paire Nòstre talament esmovent qu’avètz revirat per li donar d’autres sens, una autra dimension. Puèi lo silenci, duscas al cementèri. La caissa, pichinèla, al prigond de la tèrra.
A la fin, lo solelh ressolava totjorn son jaune sul roge de Camarés. Me soi dit qu’Occitania aviá pas perdudas totas sas colors.
Mas al moment de la partença, tot se descantiguèt. Lo negre prigond, lo tròn eissordant : la libertat d’expression e de pensada tan cara a tu Ives, a tu Marcèu e a nosautres, assassinada a Charlie Hebdo.
Òc-ben, sèm totes Charlie.
Lo 7 de genièr de 2015
Lo Benaset
